Papel de parede

Eu e Julia levabamos dúas horas mirando a parede en branco. Dende logo non ia deixar ca pintara de amarelo. Odio o amarelo, é a cor de todas as calamidades, por algo estaba prohibida no teatro. Por moito que a mesturara con branco e pasase a ser unha cor pastel non deixaba de ser amarelo. Ademais, xamais entenderá esa necesidade de pintar as paredes  de amarelo pastel, era unha harmonía demasiado habitual e convertía a habitación nunha habitación. Por outra parte o azul non era un cor cálido pero si aportaba relaxación e estabilidade no cuarto. Era o lóxico, posto que o salón sería o lugar no que libraríamos todas as nosas batallas. O máis sensato era escoller unha cor que freara o noso impulso asasino, e esa cor era o azul.

E así, en silencio sepulcral levabamos dúas horas, mentres comiamos os fideos tailandeses, mirando aquela parede en branco.

   - Está ben... – dixo en ton de rendición e desespero – pintarémola de verde.

   - De verde? – iso non era o que esperaba escoitar – de verde por que?

   - Colleremos o meu amarelo pastel e mesturarémolo co teu azul non tan pastel.

   -  ... – supoño que me tocaba ceder, ao fin e ao cabo o verde era moito mellor que o      amarelo pastel – Vale.

Ela pousou o prato sobre o parqué e sorriu, sabía que ese “vale” era consecuencia dunha loita interna que aínda non rematara. Miroume de reollo e volveu á parede en branco.

   - Que che parece se poñemos un papel pintado cor verde con estampados florais nun ton    verde máis escuro?

   -  ...

   - E podemos poñer unha butaca de Katie Thompson?

   - Escollo eu a butaca. – a verdade é que me encantaba Katie Thompson.

   - Feito.

Sobreviviramos ao primeiro asalto.